Η επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης

Τις τελευταίες ώρες υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια σε σχολιασμούς αλλά και αρθρογραφία (!) για τις την επιστολή στήριξης του Οικουμενικού Πατριάρχη προς τις επιχειρήσεις του Τουρκικού Στρατού στην Συρία.

Βέβαια η επιστολή που αναπαράχθηκε και σχολιάστηκε έντονα είναι από το Ιανουάριο του 2018 και αφορούσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην επαρχία Αφρίν. Η επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη ανέφερε: «Ως παράδοση της εκκλησίας μας, προσευχόμαστε πάντα για το κράτος μας, την υγεία των  ηγετών μας και την ευτυχία και καλοδαιμονία του λαού μας. Δεν έχουμε ξεχάσει τους εκατοντάδες που έχουν εκτοπισθεί εξαιτίας των συγκρούσεων στη νότια γειτονιά μας, και ειδικά στη Συρία»

Και συνέχιζε «είναι επιθυμία της κοινότητάς μας, το έθνος μας να αναπτυχθεί τάχιστα σε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης, με το τέλος αυτής της αρρώστιας που είναι ο τρόμος, ο οποίος έχει επηρεάσει  όλους τους πολίτες μας, αλλά κυρίως τους Κούρδους πολίτες που ζουν στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας»

Και κατέληγε «η αποφασιστική στάση του Προέδρου Ερντογάν που απαγορεύει αυστηρά το συσχετισμό μίας θρησκείας με την τρομοκρατία, αντικατοπτρίζεται στην παγκόσμια κοινή γνώμη (…) Προσευχόμαστε ότι εσείς και οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις θα καταφέρουν επιτυχία και η ‘Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας’ θα φέρει ειρήνη στην περιοχή όπως το όνομά της υπόσχεται»

Δεν θα πρέπει λοιπόν να ξεχνάμε βασικά πράγματα, ο Πατριάρχης είναι Τούρκος Πολίτης, και λειτουργεί μέσα στο Τουρκικό Κράτος. Η αποστολή του είναι Οικουμενική και στόχος είναι να διασφαλίζει τα συμφέροντα των Χριστιανών ανά το κόσμο. Δεν εξυπηρετεί τα πολιτικά συμφέροντα καμιάς χώρας (άμεσα) και φυσικά της Ελλάδας.

Η πολιτική και η διπλωματία που ασκεί έχει να κάνει και με την επιβίωση του ως Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η πίεση που δέχεται από την Μόσχα η οποία χρησιμοποιεί την Ορθοδοξία για πολιτικούς σκοπούς, αναγκάζει τον Οικουμενικό Πατριάρχη να κινείται ανάλογα, πόσο μάλλον σε σχέση με το κράτος το οποίο είναι πολίτης

Κανείς δεν γνωρίζει αν η επιστολή εκείνη ήταν και στα πλαίσια μια συνομιλίας-διαπραγμάτευσης για την προστασία των Χριστιανών της περιοχής. Περισσότεροι από 700.000 Χριστιανοί έχουν εγκαταλείψει τη Συρία από το 2011 και όσοι απέμειναν από τις διώξεις του Isis έχουν βρει καταφύγιο ανάμεσα σε Άραβες και Κούρδους στην Βόρεια Συρία .

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αν θέλει να έχει ρόλο και τα επόμενα χρόνια θα πρέπει να προστατέψει τους χριστιανούς ανά το κόσμο μέσα από την πολιτική και την διπλωματία που ασκεί. Αυτό μπορεί να είναι νέα επιστολή, μπορεί να είναι ακόμα και πιέσεις στις ΗΠΑ σε σχέση με την στάση του στην Ουκρανία.

Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όχι ως “εργαλείο” της Ελλάδας. Η αναβάθμιση του ρόλου εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της χώρας μας